Skutkiem tych wytycznych staje się charakterystyczna dla ludzi tego typu podniesiona autoanaliza, samokrytycyzm oraz stałe etyczne samodoskonalenie się.

Jego ustępliwość ma wprawdzie racjonalne granice i jeśli wymagania partnera przechodzą dopuszczalne limity, Dostojewski okazuje emocjonalny opór wznosząc między sobą a podmiotem, który go rozczarował, nieprzenikalną psychologiczną barierę.

Do przykazania "Nie czyń drugiemu, co Tobie niemiłe" Dostojewski odnosi się z wyjątkową powagą: zasadniczo nie chce wyrządzić komukolwiek nawet najmniejszej przykrości. Dla każdego stara się stworzyć warunki maksymalnego psychologicznego komfortu, każdego obdarować, choć odrobiną swojego duchowego ciepła.

Łagodność, rezygnacja, wyrozumiałość dla cudzych słabości, duchowa wrażliwość, autentyczna życzliwość i pokojowe zamiary — oto podstawowe wartości jego etycznego programu.

Dla Dostojewskiego bardzo ważne jest, aby etyczne umotywowanie jego czynów było poprawnie zrozumiane i ocenione w odpowiedni sposób. Dla niego jakikolwiek prezent i przysługa przedstawiają ogromną wartość, jako forma wyrażenia dobrych intencji. Realny koszt tej przysługi ma znacznie mniejsze znaczenie.

Dostojewski umie chronić cudze tajemnice. Dlatego można mu zaufać bez żadnej obawy i zastrzeżenia, że "to musi zostać między" nami, ponieważ w tym wypadku Dostojewski obrazi samo domniemanie, że jest zdolny komuś wygadać cudzy sekret. Sam również przewiduje, że tajemnica "jego spowiedzi" będzie święcie dotrzymana. Z tego powodu każdy fakt rozgłaszania jego własnych sekretów jest dla niego ciężkim rozczarowaniem.

Sam nie jest zdolny do zdrady partnera lub innej osoby bliskiej. Dostojewski potępia te cechy u innych. Dostojewski nigdy nie wybacza nadużycia jego zaufania.

Dostojewski buduje swoje relacje z ludźmi na bliskiej odległości, co szczególnie tyczy się jego otoczenia, lecz czasem może wydać się natrętnym (każda aluzja dotycząca narzucania się Dostojewski odbiera nadzwyczaj chorobliwie, ponieważ nie chce nikogo męczyć kogoś swoim towarzystwem.) W przypadku niesprzyjającego rozwoju relacji zwiększa dystans.

Dostojewski w każdej sytuacji stara się być maksymalnie uprzejmy i powściągliwy, jakby nie sprawiało mu to żadnego wysiłku. Czyni wszystko, co możliwe (i niemożliwe), żeby nikogo nie obrazić i nie daj Boże nie dorobić sobie wrogów. Stara się nie dopuszczać żadnej szczerej wrogości. (Wznoszonej "psychologicznej bariery" odbiera nie, jako wrogość, a jak swoje prawo do "trzymania odległości" z nieprzychylnym mu człowiekiem.)

Twórczo realizowana intuicja możliwości pozwala mu być dalekowzrocznym i przezornym w swoich czynach.

Przy całym swoim optymizmie Dostojewski zdolny jest przeliczyć najgorszy przebieg wydarzeń, właśnie po to, aby wszystko ułożyło się jak najlepiej zarówno u niego jak i u otoczenia. Wskutek takiego intuicyjnego obliczania właściwie ubezpieczanie się w czynach jest właściwe dla Dostojewskiego, co czasem doprowadza do pozytywnych następstw.

EII stara się nie dopuszczać do nadużywania swojej cierpliwości, łagodności, uległości i pokory. Uważa, że jest granica "tłumienia własnej godności" i jest granica "wybaczenia". Pojawiają się problemy z każdym, kto próbuje sprawdzić granicę ustępliwości EII. Bardzo ważne jest dla niego logiczne zrozumienie komu można i należy pójść na ustępstwo i na ile. Logiczne uświadomienie sobie tego momentu jest mu bardzo potrzebne do tego, by zachować własną osobowość.

Stara się, żeby jego własne przykrości nie psuły powstałych wokół niego relacji, dlatego w wyrażeniu swoich negatywnych emocji jest bardzo ostrożny.

Zwykle nie plotkuje, nawet dla podtrzymania rozmowy, i nie aprobuje tej cechy u innych. Jeśli uważa za potrzebne powiedzieć coś o kimś, to zawsze myśli o następstwach swojej informacji.