Ik sta aan de rand van een plateau. In mijn gezichtsveld
bevindt zich niets. Het plateau is een halve meter dik, maar
het voelt of ik enkel rust op de duisternis eronder.
In het midden van dit plateau is een cirkel uitgespaard.
Hier steekt het smalle deel van de zandloper doorheen. Als
ik me om zou draaien is het een twintigtal passen naar de
rand van de uitsparing. Ook daar zou ik kunnen gaan staan,
enkele meters voor me de zandloper, beneden dezelfde diepte
als hier. Ik heb er gestaan, starend naar de omlaag
denderende kolom, een statische massa die dit platform
omhoog houdt.
Zonder het vallende zand zou het onmogelijk zijn geweest om
uit te maken of het plateau doorzichtig is, of enkel even
zwart als de nacht om mij heen. Het is perfect transparant.
Er is hier geen wind; hoe laag de zandkorrels ook vallen, ze
waaieren niet uit.
Zonder het door te hebben ben ik naar het midden aan het
lopen. Ik kom pas weer bij zinnen als ik merk dat het ruisen
van het zand luider wordt. Mijn tenen over de rand, ik laat
me vallen. Ik verwacht omsloten te worden door de koude van
een melkwit bergmeertje, en ik voel niks.
Als ik naar boven kijk zie ik dat het zand een spiraal
vormt. Ik kan de losse korrels onderscheiden, overal nu. Ik
blijf vallen.