:)

Cześć. Opowiem Wam moją historię. Mam 24 lata. Mieszkam w Bełchatowie. W
mieście, z którego wszędzie jest daleko i jedynymi atrakcjami jest McDonald na
Lipowej, elektrownia opalana węglem brunatnym i paskudna hałda kopalniana
przypominająca wielką gnijącą kanapkę z pasztetem. Mieszkam u rodziców i nie
mam źródła utrzymania, więc żebrzę u matki o drobne na pawełka lub 3Bita,
czipsy i fantę. To jedyne przyjemności, na jakie mogę sobie pozwolić. Alkoholu
nie piję, papierosów nie palę, narkotyków nie biorę, bo mama mi zabrania, poza
tym mnie nie stać.
Cierpię  na  fobię  społeczną  i  mam  tonę  kompleksów,  którymi  mógłbym
spokojnie obdarzyć tuzin osób. Trudno nie być zakompleksionym, gdy ma się II
stopień otyłości (mam brzuch wielkości opony od robura) a jednocześnie obwód
“bicepsa”  to  27  cm.  Wyglądam  jak  spasiony,  przerośnięty  chomik,  ofiara
eksperymentów  obłąkanego  bioinżyniera  genetycznego,  która  uciekła  z
laboratorium. Oprócz odpychającej powierzchowności mam też “fatę fymofy”, co
sprawia, że od kiedy sięgam pamięcią, śmiali się ze mnie nawet przypadkowi
ludzie. Jestem tak nieśmiały, że wstydzę się na GG zagadać do Infobota. Z domu
wychodzę średnio dwa razy na tydzień i to w takich porach, żeby nie spotkać
dawnych znajomych na ulicy lub – nie daj Boże – w sklepie, skąd trudno się
ewakuować w razie ryzyka bezpośredniego spotkania.
Często  godzinami  analizuję  każde  moje  słowo  czy  gest,  jaki  wykonałem  w
przeszłości w obecności innych osób, w czasach, gdy częściej wychodziłem ze
swojego  schronu.  Do  tej  pory  rozpamiętuję  to,  że  pierwszego  dnia  w
przedszkolu,  20  lat  temu,  narobiłem  w  spodnie.  Albo  że  w  pierwszej  klasie
technikum przez przypadek pojechałem do szkoły w piżamie, bo rano w domu
zabrakło  energii  elektrycznej  i  ubierałem  się  po  ciemku.  Zorientowałem  się
dopiero w szatni, gdy zdjąłem kurtkę. Od razu uciekłem do domu, ale wymowne
spojrzenie woźnego do końca życia będzie pastwiło się nad resztkami mojego
obolałego  ego.  Stawiam  na  szali  wszystkie  moje  wpadki  i  gafy  przeciw
ewentualnym zaletom, jakie mogę posiadać. Zawsze przegrywam. To pogłębia
mojego doła – głębszego nawet od tych w bełchatowskiej kopalni. Niedługo dół
przenicuje mnie na wylot.
Moje życie seksualne jest idealne – może dzięki temu, że istnieje tylko w mojej
wybujałej  wyobraźni.  Seks  ostatni  raz  uprawiałem  w  poprzednim  wcieleniu.
Nigdy nawet nie trzymałem kobiety za rękę, z wyjątkiem spacerów w młodości z
mamą, ale to się nie liczy. Mam mnóstwo koleżanek – jakieś 87,5 gigabajta – i
każdego dnia poznaję co najmniej kilkanaście megabajtów nowych. Trudno jest
znieść mentalny brud, odór i brzydotę bijące z mojej gnijącej wegetacji. Różnymi
metodami próbuję zabić ten niefizyczny smród. Na przykład wpisuję do IVONY
teksty “Kocham Cię”, “Zerżnij mnie!”, “Ale ty jesteś męski” i puszczam sobie, żebym
uwierzył, że mówi to do mnie prawdziwa kobieta. Albo wącham włosy kobiet
stojących przede mną w kolejce w sklepie, by dodać sobie nieco animuszu.
Mój  dzień  składa  się  z  wykonywania  szeregu  napełniających  odrazą,
kompulsywnych czynności, które poprzestawiały mi do szczętu w głowie i od
których  nie  potrafię  się  uwolnić.  Przede  wszystkim  klepię  nita  pod  laski  z
fejsbuka lub centrum-modelek, dla których w życiu rzeczywistym nie byłbym
godzien  nawet  splunięcia.  Spuszczam  się  w  swoje  brudne  skarpetki,  które
trzymam  pod  biurkiem,  a  po  kilku  takich “akcjach”  piorę  pod  nieobecność
rodziców, żeby sprać z nich te podejrzane zaschnięte plamy. Czasem kończę w
papierze toaletowym, skórce od banana lub gazecie, bo lubię urozmaicone życie
seksualne.  Raz  dałem  się  ponieść  chuci  i  spontanicznie  odbyłem  stosunek  z
“Faktem” w piwnicy, ale to były dawne dzieje.
Brak własnego życia kompensuję sobie nadmiernym interesowaniem się życiem
swoich  dawnych  znajomych.  Przybrało  to  patologiczne  rozmiary:  niemal  bez
przerwy śledzę na liście kontaktów zmiany statusów opisowych moich kolegów i
koleżanek z czasów szkoły, starając się na podstawie tych opisów wydedukować,
gdzie są i co robią w danej chwili, podczas gdy ja sam wypalam sobie ślepia
przed  komputerem  i  wychodzę  co  najwyżej  do  toalety  na  drugim  końcu
korytarza.  Rzecz  jasna,  z  większością  ze  wspomnianych  osób  nigdy  nie
zamieniłem  na  GG  ani  słowa,  trzymam  ich  tylko  jako  namiastkę  życia
towarzyskiego. Oprócz tego podglądam ich profile na fejsbuku, porównując z
moimi ich gusta filmowe i muzyczne oraz zainteresowania. Wyobrażam sobie, że
polemizuję  z  nimi  na  temat  wyższości  filmu  X  nad  filmem  Y,  a  oni  ze
zrozumieniem  przytakują,  podziwiając  mój  smak  i  kunszt  słowa.  W
rzeczywistości  nie  potrafiłbym  jednak  wymęczyć  nawet  poprawnie  jednego
zdania prostego. Ponadto oglądam ich zdjęcia z imprezek, na których świetnie
się bawią w otoczeniu przyjaciół. Żywiąc się życiem innych, próbuje osiągnąć
równowagę  emocjonalną  w  swym  wyjałowionym  życiu  i  prowizorycznie
wypełnić lukę w świecie moich niezaspokojonych popędów i kompleksów.
Poza  tym  trwonię  czas,  grając  w  gry  i  przeglądając  bezproduktywne  strony
internetowe jak Wykop czy Joemonster, które pożerają kolejne chwile mojego
życia,  nie  dając  nic  w  zamian,  a  także  trolluję  w  komentarzach  na  Onecie  i
YouTubie.  Gdy  mam  wyjątkowo  zły  humor,  minusuję  na  oślep  wszystkie
komentarze  pod  przypadkowo  odwiedzonym  filmikiem  na YT,  aby  doraźnie
zmniejszyć u siebie poziom frustracji. Nie odpuszczam, dopóki nie dam minusa
każdemu. Nawet jeśli nagranie ma kilka tysięcy komentarzy.
Mam telefon komórkowy, na którym stan konta tuż przed doładowaniem jest
dokładnie taki sam, jak chwilę po poprzednim zasileniu, ponieważ do nikogo nie
dzwonię ani nie wysyłam sms-ów. W ten sposób uzbierałem na koncie już 650
złotych.
Ostatniego  Sylwestra  spędziłem  podobnie  jak  kilka  poprzednich,  czyli  przed
komputerem,  kupując  shoty  w  Giran  w  Lineage  II  (w  Sylwestra  schodzą  po
niższej  cenie,  bo  prawie  nikt  wtedy  nie  gra),  z  butelką  coli  na  biurku  oraz
sfermentowanym sokiem wieloowocowym – przygotowanym uprzednio przeze
mnie surogatem alkoholu. Mam też noworoczne postanowienie: każdego dnia
będę  podkradał  mamie  z  portfela  10  groszy.  Przy  odrobinie  motywacji  i
systematyczności  kolejnego  Sylwestra  urozmaicę  sobie,  zajadając  się
zawartością  dużego  opakowania  czekoladek  Merci.  Nie  mogę  się  doczekać!
Zgromadziłem już 80 groszy. Trzymajcie za mnie kciuki!
Nie potrafię popełnić samobójstwa, bo wstydzę się tego, co pomyślą o mnie byli
znajomi i sąsiedzi. Wstydziłbym się tego, że przez kilka tygodni byłbym na ustach
wszystkich ludzi, którzy kiedyś mnie znali, wzbudzając ich litość i zażenowanie.
Pod koniec swojego kolejnego czarnego dnia fantazjuję o tym, jaki to ze mnie
przystojniak,  erudyta  i  w  ogóle  rozchwytywana  przez  wszystkich  gwiazda
socjogramu. Obiecuję sobie, że od jutra wezmę się w garść i odmienię swoje
życie.
Poza tym, że jestem o kolejny dzień starszy i o kolejny dzień bliżej swojej śmierci,
następnego  dnia  nic  się  jednak  zmienia.  Mieszkam  z  rodzicami,  którzy  mnie
utrzymują… Żebrzę u matki o drobne na pawełka lub 3Bita, czipsy i fantę…
Torturuję  się  rozpamiętywaniem  swojej  przeszłości…  Prawie  nie  wychodzę  z
domu…  Jadę  na  ręcznym  pod  zdjęcia  dziewczyn  z  portalów
społecznościowych…  Spuszczam  się  w  swoje  brudne  skarpetki…Trolluję  na
Onecie… Obiecuję sobie, że od następnego dnia odmienię swoje życie