polki

Zachowanie polskich kobiet jest wypadkową zderzenia
dwóch frontów - z jednej strony starego, pokutującego
wśród polaczków katolickiego konserwatyzmu, z drugiej
powiewu liberalizmu z zachodu. Dlatego też mamy do
czynienia z tworami, które za gnoja są indoktrynowane
przez mame, tate, babcie - czyli kościółek, bozia, wpajana
ogólnie pojęta pruderia (seks jako temat tabu, jeszcze
częściej jako coś wstydliwego/niewłaściwego) a dorastając
łykają wzorce zza oceanu - czyli wyuzdanie, sylwetka
kobiety wyzwolonej, pewnej siebie, zachodnia moda (ubiór,
kultura itp.). W wieku mw. 20 lat najczęściej z takiej
mieszanki wyrasta zmanierowana studentka, mająca
wywindowane pod sufit wymagania, wielkie mniemanie o
sobie i tak naprawdę niewiele do zaoferowania. Nie
pomaga tutaj wcale jakże błędny, utarty stereotyp mówiący,
że polki to najpiękniejsze kobiety na świecie. Tak też
karmiona za młodu takim gównem idiotka, choćby miała
uber polacki ryj, parę kilo nadwagi i niezdrową cerę to i tak
ma się za alfę i omegę, twór niebiański godny jedynie
księcia z bajki. Tak też sobie żyją w słodkiej
nieświadomości, aż na krótko przed 30 rokiem życia
przychodzi przebudzenie. Szmata orientuje się, że młodość
zbliża się ku końcowi, księcia z bajki nie widać i zaczyna
kiełkować myśl, że może, MOŻE to wszystko w co wierzyła
jako dwudziestolatka to stek bzdur i komunałów. Zakrada
się przerażenie, pojawia się refleksja, że może faktycznie
panna nie jest taka piękna i mądra jak się jej wydawało.
Książe z bajki jest już poza zasięgiem ale seba z
sąsiedniego piętra wydaje się coraz bardziej atrakcyjny. I
tak nasza dziewczynka kończy najczęściej w ramionach
miśka z piwnym brzuszkiem albo łysiejącego Seby
pracującego na cmentarnej zmianie jako cieć w magazynie,
bo liczy się tylko, żeby ktoś ją pokochał.