das

Nie
potrafił wytrzymać próby do samego końca i wyręczyć całkowicie władzy, odpowiedzialność
za ten ostatni błąd ponosił ten, który mu odmówił tej reszty potrzebnej siły. Jego wzrok padł
na najwyższe piętro graniczącego z kamieniołomem domu. Jak błyska światło, tak rozwarły
się tam skrzydła jakiegoś okna: jakiś człowiek, słaby i nikły w tym oddaleniu i na tej wysokości, wychylił się jednym rzutem daleko przez okno i wyciągnął jeszcze dalej ramiona.
Kto to był? Przyjaciel? Dobry człowiek? Ktoś, kto współczuł? Ktoś, kto chciał pomóc? Byłże
to ktoś jeden? Czy byli to wszyscy? Byłaż jeszcze możliwa pomoc? Istniały jeszcze wybiegi,
o których się zapomniało? Na pewno istniały. Logika wprawdzie jest niewzruszona, ale
człowiekowi, który chce żyć, nie może się ona oprzeć. Gdzie był sędzia, którego nigdy nie
widział? Gdzie był wysoki sąd, do którego nigdy nie doszedł? Podniósł ręce i rozwarł
wszystkie palce. Ale na gardle jego spoczęły ręce jednego z panów, gdy drugi tymczasem
wepchnął mu nóż w serce i dwa razy w nim obrócił. Gasnącymi oczyma widział jeszcze K.,
jak panowie, blisko przed jego twarzą, policzek przy policzku, śledzili ostateczne
rozstrzygnięcie. "Jak pies!" - powiedział do siebie: było tak, jak gdyby wstyd miał go przeżyć.